Ei gamal vise ifrå Valdres

«Ei gamal vise ifrå Valdres» er et skillingstrykk skrevet på Valdres-dialekt. Alf Prøysen presenterte det i sin visespalte i «Magasinet for Alle» årgang 1958.

Teksten

1.En tid då e va femten år då va e lett på fote
o fletta va mitt gule hår på alle høgste mote.
E syns kje noko vera tungt men æ kåt mæ dæ æ ongt
då æ ein lett i mote.

2.Foreldro mine rike va o alt va grust o gjøle,
når alt e såg e vilde ha e peing fekk to nøygde.
E kledde me på høgste vis sylvknappa glima nett so is
i alle mine trøyo.

3.O kleo fekk e ny og nett tå alle beste slage
te danse ingen va so lett i heile danselage.
E spente halling o dansa laus o trødde finar enn nokor taus
i heile grannelaget.

4.O far min var ein gilje mann, den rikaste i gjelde,
han peinga hadde so gras o sand o mykje jord o velde.
På gare fødde han firkju naut, der va kje nø te mjølk o graut
o mykje smør han selde.

5.Førutta hus o gar o grunn han storø eigo hadde,
ei pengebok so stor o rund at dæ va so ei kladde.
På sylvmynt va han ikkje fant, dukata sløngo mæ iblant
o sylvstas heilt ein brøte.

6.E arving te alt dette va, slekt bådn æ gøtt o vara,
alt dette gjilde e skulde ha o kvitte e slapp betale.
Da kan du veta at e va rik, i venleik ingen va me lik
i alle bygdedala.

7.Når e på kyrkjetrammen gjikk, sjå der der går den rike,
imyljo jamt e høyre fekk – her æ kje ofte slike.
E yngste berre at ho va mi, dæ hørde e jamt når dei gjekk forbi
men e synst likt om alle.

8.Men so då e va konfirmert då vart dæ sprang i tune
ein guteflokk so dæ va fælt tå svarte grå o brune.
De held eit leven mæ støk og leik dei drogst o dansa o sløst o skreik
so ho ristast heile tune.

9.Når e skul rekna dei som me baud, dæ vilde vara mykji,
men so på slump e nævne laut, dæ va ve femten stykkji.
Men alle fekk eit stubbutt nei, endå mangein utå dei
e sia anka mykji.

10.E lengi vraka men treist e laut me då truløva,
e fekk eit uting, ja dæ va visst, te eta, drikka o søva.
Han øde hus o garen mæ o sette mykje medel ve
o i stor gjøld us stelte.

11.Dæ på ein måte laut gå an te han tok te o svire
då gjekk han ut på tvo bein han, o kom so att på fire.
Han bytte mara, han bytte hest, han bytte trøye o brok o vest
han bytte kniv o slire.

12.Han soleis øfto kom ibeit o fantestykkjo gjorde
han fauten etter håret sleit og slo så sterkt i bore-.
At blekk o penn tå bore dreiv o bote vart både lang o brei
dæ æ rart med slike store.

13.E ofto prøvde friste på o vilde han åtvara
men tå sinne vart han heiskle då te støka og te banne,
o reinsle va han so ein gris han spente o slo på hestevis
o kruste eit og anna.

14.Te slutte laut han rå se sjøl, o drikke dæ han vilde
ein buttil ve si sengefjøl han hadde når han kvilde.
Men ei gong skreik han sterkt på me då hadde han reint åvbrygda se
so ikkje meir han levde.

15.Høyt børge jento kor dø æ, dø jamt kan have vale
sjå de vel ør o lær tå me, dæ snøgt o taka skvale.
Før dæ va heile uheppa mi, e hadde nok o velja i
o difor tok e vrake.

Kilder

• De gamle visene 5 med Alf Prøysen, Forlaget For Alle, Oslo 1983